Singapore, Melaka en Pulau Tioman

Na twee weken reizen vond ik het tijd voor een ouderwets reisverslag. Na eerder commentaar dat mijn reisverslagen 'te lang' zijn zal ik het hier enigszins proberen te beperken... Daarbij helpt het dat het erg uit de mode is geraakt om een computer in een hostel te zetten en ik nu op Siens iPad werk, waar ik niet echt handig in ben.
Lieneke en ik kwamen twee weken geleden aan op Singapore, wat ongeveer de wolkenkrabberstad was die ik erbij had verwacht. Hypermodern, met een tikje Aziatische strengheid. Zo heb ik begrepen dat je voor afval op straat gooien een boete van ruim € 600 kunt krijgen, en voor drugsgebruik publiekelijk wordt opgehangen. Beiden hebben we maar niet geprobeerd.
De taxi-chauffeur vanaf het vliegveld was ook erg ingenomen met zijn moderne land. 'Als je een tijdje in Singapore bent, zul je merken wat voor een achtergebleven land Nederland eigenlijk is', merkte hij tevreden op. We kregen de bovengrondse route zodat we alvast de skyline konden bewonderen, waar ik behoorlijk van onder de indruk was. Bij het huis van Joachim aangekomen werden we opgewacht door zijn erg enthousiaste kinderen, van wie we net aan onze tas mochten afdoen voor we op een holletje achter hen aan mochten om de condo (bewaakt appartementencomplex) te bewonderen.
De volgende dag hebben we een rondje Asian Civilisation Museum gedaan, bijzonder lekkere taartjes gegeten in het restaurant, daarna een rondje China Town (onder meer een pet gekocht die ik inmiddels alweer kwijt ben geraakt...) en naar het enorm interactieve park Garden by the Bay - zo interactief dat je het rustgevende park-element een tikje ondersneeuwt, maat wel erg leuk om een keer geweest te zijn.
De dag daarop was het alweer tijd om Singapore te verlaten, en na bustickets te hebben gekocht zijn we nog even neergestreken bij het café I am, wat tot onze verbazing een Amsterdam thema (en veel straatnaambordjes van de Jodenbreestraat) had. Vervolgens een erg lange busrit naar Melaka (fun fact: inmiddels hadden we in Singapore geleerd dat de Britten een haven hadden gesticht in Singapore om te concurreren met de grote Nederlandse haven Melaka - waar ik nog nooit van had gehoord. Daarna hebben de Britten trouwens alsnog ook Melaka gekoloniseerd). In Melaka hebben we ruim twee dagen rondgehangen, met als culturele activiteiten van de dag een fietstocht naar een moskee aan zee en een rondleiding in een dorp met traditionele Maleise huizen. In Melaka wonen overigens niet alleen oorspronkelijke Maleisiërs, maar ook veel mensen met een Chinese of Indiase achtergrond en zelfs nog een Portugese gemeenschap, wat - voor ons met name belangrijk - betekent dat je helemaal los kunt wat betreft verschillende soorten restaurants (dat geldt trouwens nog veel sterker voor Singapore, maar ik zou het kort houden...)
Op zaterdag hebben we Sien opgehaald van het vliegveld in Kuala Lumpur, om meteen weer op de bus te springen naar Mersing, waarvandaan we de boot zouden nemen naar het tropische eiland Pulau Tioman. Helaas voor ons misten we onze aansluiting, waardoor we nader kennis konden maken met de Dunking Donuts op het (enorme) busstation. Daar leerden we ook meer over de gevaren van het bestellen van thee. 'Flavoured tea' levert mierzoete ijstheesiroop op met veel ijsklontjes, die we geen van allen wegkregen. 'hot tea' ging al een stuk beter, met een te sterke thee met erg veel suiker - ik kreeg zowaar spijt dat ik de meld had afgeslagen. Tenslotte heb ik maar uitdrukkelijk verzocht om heet water met het theezakje los erbij, wat een ietwat bevreemde blik opleverde, maar het beste resultaat. Toen we uiteindelijk in Mersing aankwamen, waren we te laat voor de veerboot, die we toen maar voor de volgende ochtend planden.
Na een - voor Maleise begrippen prijzig - kaartje voor de pont te hebben besteld, moest er - o ja - ook nog een verplicht kaartje voor het national park, en toen we echt dachten dat we er klaar voor waren, ook nog een kaartje voor het marine park, maar toen mochten we ook de boot op. Op de boot besloten we naar Nipah te gaan, een klein dorpje waar het zeewier 's nachts oplichtte in het donker. Daar kon je uitsluitend met watertaxi (boot) komen. Eenmaal daar aangekomen bleken heel Nipah niet uit twee, maar uitsluitend één resortje te zijn. Het andere resort was kennelijk vrij plotseling verlaten, aangezien alle spullen er nog stonden en op het krijtbord nog te zien was dat er 'vanavond' boerenkool stamppot op het menu stond (!). We waren bovendien twee dagen lang de enige gasten waardoor we plotseling een privéstrand hadden, zoals de twee vrolijke mannen die het runden, Johan ('net als die jongen met zijn vinger in de dijk, oh heet die Jantje, hahahaha') en Abbas benadrukten. Eenmaal daar bleek het zo goed te zijn gelukt om een afgelegen plekje te vinden, dat er geen enkele vorm van telefoonbereik (of internet) was en maakten we ons vagelijk bezorgd of we niet in Nederland als vermist waren opgegeven terwijl we aan het strand pompoencurry aten, watermeloensap dronken en naar de sterren en het oplichtende zeewier keken. Geen probleem, Abbas kon één van onze telefoons wel meenemen naar een dorpje waar wel bereik was ('dan kan ik je telefoon ook verkopen, hahahaha'), want ze hadden daar een bruiloft ('het is nogal een big deal, je moet wel heen, je moet toch je gezicht laten zien'). Wij waren die dag aan het snorkelen en zagen veel mooie vissen tussen grotendeels dood koraal (dat enkele jaren eerder aan warm zeewater bleek te zijn overleden). Sien heeft zelfs nog kleine haaien gezien en ik weet nog steeds niet of ik het wel (cool!) of niet (eng!) erg vind dat ik die gemist heb. De volgende dag heeft Abbas ons de jungle in begeleid, grotendeels langs een rivier, waar we op zeker moment ook nog in konden zwemmen.
Na Pulau Tioman hebben we anderhalve dag gereisd naar het dorpje Kuala Tahan, aan de rand van het regenwoud in de binnenlanden van Maleisië (nationaal park Taman Negara). Daar zijn we vanochtend aangekomen! (Toch nog best een bondig einde zo, voor wie het einde van het verslag heeft gehaald...)